2013 O Caballiño, novas historias, vellas fotografías  

Chega esta segunda entrega de fotografías comparativas do Carballiño dos anos 1950-70  respecto de hoxe ó prelo, nun intre en que a dinámica da construción está precisamente baixo mínimos e toda aquela furibunda actividade que se desenvolvía no sector inmobiliario está ó ralentí ou case que parada.

Non imos aquí analizar os factores que propiciaron esta situación, pero si que pretendo chamar a atención do lector deste libriño de festas con unha mostra comparativa de fotografías feitas hai máis de medio século respecto do que é o Carballiño que temos na actualidade.

Non quero pasar sen citar que as fotos do Carballiño feitas entre os anos 1950 e 1970, en branco e negro por suposto, corresponden a fotógrafos locais en algúns casos e a outros vidos da capital e que se deixaban ver por estes lares como parte da súa profesión. Nomes como Campinas, Felipe Luis López, O Rizo, Valín, Villar, e outros que conforman una boa lista foron os que captaron as primeiras imaxes que agora serven de base para comparar entre aquel Carballiño en período de formación e o Carballiño que nos está tocando vivir.

Lembrarse do Carballiño que foi no período de 1970 a 1980, é tamén traer á memoria a referencia que o Rei Juan Carlos lle fixo ó nese momento alcalde Javier Perea “Menudo Nuevayorcito teneis aquí”, en aberta reflexión sobre a proliferación de “edificios pirulo” que a vila estaba a experimentar. Hoxe en día, con esa situación xa case superada e con un Plan Xeral de Ordenación Urbana en práctica esperemos que estean asentadas as bases de unha nova vila con proxección de futuro racional.

O Carballiño que veremos nestas series de fotos antigas é o de una vila anterior a esa visita real, fronte ó que é hoxe ese mesmo espazo ou lugar. O paso do tempo entre unha e outra fotografía a uns faraos pensar sobre a transformación da vila, a outros traeralles lembranzas de máis de medio século atrás, a outros de cando foi  neno, mozo, etc., etc...

Finalmente romper unha lanza por esas fotos antigas, case amarelas,  feitas en papel-cartón ou similar soporte e que nada teñen que ver ca actual forma de representalas hoxe; refírome a esas fotos antigas, que previamente dixitalizadas e montadas en soporte informático adquiren a falsa apariencia de un 3D, ou de foto en movemento, pero que en modo algún reflicten a verdadeira realidade da instantánea no seu momento tomada. En definitiva, nin é animación de imaxes nin é fotografía histórica, é, no meu ver, unha chapuza feita por razóns pecuniarias sen o máis mínimo respecto pola historia que representan.

ARTE en Estrazartes, una recopilación de artistas...

Abrió en el Casino de O Carballiño la recopilación artistica más grande que se lleva visto en O Carballiño en el último siglo. Cien cajas de madera conteniendo fotos, pinturas y hasta papel en blanco para proyectar imágenes sobre él son los contenidos artísticos que se muestran en esta gran feria del arte, donde el soporte base de toda esta explosión de ideas es el "papel de estraza".
Muchos os preguntareis ¿qué es eso del papel de estraza?,... pues ni más ni menos que el papel más usado en los años 50 del siglo pasado para envolver toda suerte de objetos, desde comida hasta para hacer una cuenta con un grueso lápiz.
La principal fábrica de producción de este papel tan característico estaba ubicada en el término municipal de Piñor (Ourense), a un tiro de fusil de O Carballiño y en las proximidades de O Reino, concretamente en Lousado. Era propiedad de la renombrada familia de los Rivero de Aguilar y funcionó hasta los años cuarenta del siglo XX, quedando aun en el contorno algunas personas vivas que trabajaron en esa industria hasta los últimos días.
Pero lo importante de todo este acontecimiento no son los datos históricos de la fábrica, ni la propiedad industrial en sí; lo autenticamente importante es que con los últimos restos de aquel "papel de estraza" tan habitual en aquellas fechas, se han confeccionado y servido de soporte a toda esta colección de fotos, pinturas, textos, esculturas, etc. etc..que conforman esta gran exposición que ahora se muestra en el Casino de O Carballiño desde ya  hasta finales del mes de Enero de 2013, donde se mezclan artistas de primera linea con otros más modestos y hasta desconocidos para, juntos pero no revueltos, mostrar cada uno su aportación a este fausto evento.
Gracias a la dedicación y buen hacer del fotógrafo catalán Albert Brull (aunque ahora afincado en Moldes-Boborás) que puso todo su empeño, buen hacer e su tiempo en sacar adelante este proyecto. Chapeau para él !!!.

Parque Guell-50 años después

Mercado de La Boquería-Las Ramblas

Strobist en Espa�ol: Bienvenido a Strobist

Strobist en Espa�ol: Bienvenido a Strobist

Non temos tempo; non temos todo o tempo que precisamos e lévanos a afirmar taxativamente que non temos tempo, sin máis.
O problema non é o tempo en sé mesmo, senón o uso que lle damos e o destino que ten, pois en máis de catro ocasións adicamos o tempo a facernos máis ricos, a acumular e atesourar máis diñeiro, en vez de buscar o xeito de desfrutar do que temos antes de morrer..., pois a verdade é que para o outro barrio non imos levar máis que riqueza de espírito.
E..., qué é a riqueza de espirito?. Nn máis nin menos que a cantidade de satisfacción persoal que teñamos acumulado a traveso dos anos por mor daqueles feitos que nos deron unha ledicia interior por facelos e sen que tiveran explicitamente unha compensación económica.
E que non nos convencemos que parte do tempo que temos dispoñible, non destiñado ó traballo específico da nosa profesión, é para adquirir coñecementos o marxe do oficio ou profesión, en resumo son para destiñar ós nosos "hobbies", a adquirir máis "cultura" e coñecementos
que nos amplien o campo de visión da realidade, ou mellor, das multiples realidades que plantean a cotío o resto dos mortais.
En resumo, é o tempo que temos para coñecer outras formas de pensar, de sere e inda de comportarse dos outros, próximos ou non, pero que conforman outro tipo de criterios.
E non temos tempo porque non consentimos en que a xornada laboral remate no intre que saímos por a porta do chollo (o que lle destinamos 8 horas das 24 que ten o día), por tanto temos outras oito para destinarllas a adquirir máis coñecementos de caracter social, cultural, etc,... e outras oito para durmir.
Esta sería unha xornada completa de unha data aproveitada.
Sen máis.!

É unha constante...

É o que eu digo. É unha constante búsqueda da verdade diante de un televexo no que non xurden imaxes, senón máis ben, xurden letras que dan as opinións miñas e máis as dos outros.
É nesa búsqueda cotiá do que acontece e máis no que se move, onde temos que buscar a verdade de cada día, inda que esa verdade xa nos fora dado coñecela, máis ben interpretala, a traveso dos medios de comunicación que entran na nosa conciencia por diferentes medios.

Para eso é para o que se precisa este xoguetiño, que sin deixar de ser máquina de escreber, ten ademáis toda a potencialidade da televexo, e polo tanto ten case as mesmas posibilidades de chegar ós demáis.

Curto, ...pero si acertado, dúas veces mellor.